Nazewnictwo taksonomiczne

Istnieją ściśle określone zasady nadawania nazw taksonomicznych. Są one przedstawione w międzynarodowych kodeksach nomenklatury biologicznej. Językiem międzynarodowym w nazewnictwie taksonomicznym jest łacina. Każdy takson posiada nazwę łacińska oraz tą obowiązującą w każdym kraju. Międzynarodowe nazwy łacińskie pisane są kursywą.

Karol Linneusz, szwedzki botanik, lekarz oraz jeden z najwybitniejszych przyrodników dokonał przełomu w systematyce organizmów. Przeprowadził reformę nazewnictwa roślin i zwierząt. Wprowadził jasne zasady mianownictwa naukowego organizmów, a główną z nich była zasada dwuimiennego nazewnictwa gatunków, inaczej nomenklatura binominalna. Łacińska nazwa każdego gatunku jest złożona z dwóch członów. Pierwszy człon, zawsze pisany wielką literą, to rzeczownik tworzący nazwę rodzajową. Drugi człon to przymiotnik, pisany małą literą. Oznacza on nazwę gatunkową, np. Betula pendula (brzoza zwyczajna). Najczęściej drugi człon nawiązuje do pewnej właściwości danego organizmu.